Beklager på førehand - denne blir lang. Eg må få ut litt frustrasjon og sånn..
Har lenge -
LENGE - prøvd å få med meg svoger'n min i VW-miljøet. Dette fordi eg er både egoist og litt taktisk - og om eg får med svoger'n min, får eg med søster'n - og då får eg med meg kona.
Han har kikka etter bil ei god stund, men liksom aldri dratt heilt til. Han var tett på å kjøpe 68'en til Kari (Jallebilen), men oppdaga til si overrasking at eg hadde kjøpt den. Og ja, det var tilfeldig!
Såh - vi har jo sett at Dansken på Unneberg har hatt bil til salgs, og salgssummen var ikkje avskrekkande. Ein bøllete bil, ingen taktrekk, svart matt med raud trim, lav, 1600 dobbeltport, girlås med tenningsnøkkel.. Snakka med EsJo om bilen, sidan han hadde slått til - men så trekt seg. Men derifra var det både anger og god-ord å hente, så det blei handel.
Eg lova å hente bilen for svoger'n, sidan eg har litt erfaring med å hente bilar over fjellet (dette er bil nr. 6 som kjem over "From the dark side"..) - og dette blei gjennomført i går. På førehand snakka eg med Dansken, som lurte på om eg ville ha med litt ekstra delar og stæsj på turen (viftereim etc), men eg sa nei. Har du delar i bilen, så ryk noko heilt anna enn det du har med deg, er mitt motto. Og har du verktøy i bilen, så ryk noko HEILT garantert. Og med tanke på mine 5 andre turar - gjennomført utan så mykje som ein fastnøkkel i lomma, så såg eg for meg at dette kom til å gli som den berømte kniven og smøret.
Men for første gang i mitt liv holdt eg på å gje opp - og heller ringe NAF.
Avreise TønsbergBilen starta - på tredje forsøk. Eg tillegg nok litt av grunnen at føraren (Der Führer) klura litt med tenningslåsen framfor girspaken. Det er lenge sidan eg har køyrt SAAB, sei.. Og der var den bak spaken, i det minste. At bilen var lav, er ikkje å overdrive. Eg slo nedpå med ein gang.. Men ein lærer som kjent - og med litt sikksakk'ing kom eg meg ut på E18.
E18Forbausande frisk motor. Den rapa seg gjennom gira, og virka nesten friskare enn min eigen 1680 med kadron. Nesten så eg tok meg i å tenke på å montere originalgassar igjen på min egen.. Nesten.. Crusinghastighet på 12.. 100 i 100-sona opp langs E18 var null problem. Forbikøyringar av vogntog og varebilar og personbilar og motorsyklar gjekk som ein draum! Nesten litt irriterande, egentlig..
Første stoppShell på Sokna. Eg var tørst. Og dotrengt frå helheim - sidan dei skulle ha 10 kroner for å låne vekk eit porselenssete i Tønsberg, og eg hadde berre kort. Dansken tilbaud seg å betale dopausen min, men ein har då stolthet - og festblære. At eg hadde holdt meg fra Gardermoen, fekk stå sin prøve. Og 2 timar på toget, 2 x 0.5 Pepsi Max tatt i betraktning.. Alt vel, bilen stoppa som den skulle - eg fekk levert fra meg, eg fekk påfyll, eg fekk fanker'n ikkje start. Vrei om nøkkelen, tenningslampe og oljelampe dimma ned - og ingen action baki. Omtrent her blei "bange anelsar" introdusert. Ringte Dansken, som sa "øøøøh", og at dette hadde han ikkje opplevd tidligare. Men muligens hadde han gløymt å knipe igjen ein kabelsko som hadde blitt ein anelse slapp - som sat oppå startaren. Den som gjev signal til solenoiden, altså. Teorien var at denne hadde hoppa av. Og eg sjekka. Og den var på - men laus. Og framleis ikkje start å få.. Helvete! (Beklager fransken. Evt. dansken..) Men kunne klemmene sitte dårlig på batteriet, tru? (Herifrå måtte eg bruke alt av min begrensa kunnskap og kjennskap til mekanikerfaget, for Dansken var på jobb og hadde det travelt, og eg har iPhone med batterikapasitet som ein iPhone). Nappa ut baksetet, drog til sides det persiske teppet - og drog klemmene rett av polane på batteriet. Helvete! Ingen verktøy. Helvete!! (Igjen, beklager språkbruken. Den blir meir fargerik etter kvart..) Men eg sto jo utanfor ei pølse- og bensinsjappe, så det var kanskje muligens noko verktøy å hente på innsida? Ei ung, blond, pen, hyggelig og til min overraskelse svært verktøyvant jente gav meg eit verktøyskrin eg eit lite sekund vurderte å knabbe med meg - og sendte meg på dør igjen med eit "lykke til". Skrudde begge klemmene på batteripolane til, sjekka igjen at den $#%& kabelen hang på solenoiden, og vrei om nøkkelen. ( ) Det er like mykje mellom desse to parantesane som det skjedde i det eg vrei om nøkkelen. Null, nada, zip. Men svett i panna, det blei eg. Men no har det seg slik at Langbein er den mekanikeren eg ser mest opp til i heile verda, og Langbein seier at "det som ikkje kan fiksast med eit spark, kan ikkje fiksast". Sånn ca.. Eg har mellom-fiksa mykje med Langbein-metoden. Men ingen i heile verda er kapabel til å sparke i ein startar som sit montert under ein skammelig lav bil - så eg slo. I frustrasjon. Med ein skiftenøkkel. Og bilen, den starta. Leverte inn verktøyet til ung/blond/pen/hyggelig/verktøyvant, takka pent og pyntelig - og peisa vidare.
GolBilar brukar bensin. Bensin består av hydrokarbon med mellom 4 og 12 karbonatom. Bensin er svært brannfarlig, giftig og miljøfarlig. Den er ei fargelaus væske med tetthet på ca. 0,74 kg/l og er ikkje mulig å løyse opp i vatn. Og merkelig nok blir det mindre av det jo meir du brukar av det. Så eg måtte ha bensin. Det ulma sjølvsagt i bakhovudet mitt at den helvetes startaren sikkert kom til å vere idiot, men sist eg hadde slike problemer i ein bil, så var det jo berre vekselvis at problemet oppstod. Og sidan dette aldri hadde skjedd før (med denne bilen), så oppmuntra eg meg sjølv til å innbille meg at dette garantert ikkje kom til å vere eit problem på Gol. Heilt garantert. Feil. Svinga inn på Shell på Gol, stoppa ved pumpene, posisjonerte bilen slik at eg kunne krype litt om behovet skulle vere der (som de forstår, eg er dårlig på å overbevise meg om ting..), stoppa bilen. Og den stoppa. Skikkelig. Samme opplegg - vrei om nøkkelen, lyset dimma, stillheten larma i øyrene. FAEN! Til mitt hell hadde dei diger skiftenøkkel med godt moment på Shell. Og til mitt hell hadde Forsvaret nett stoppa med ein buss FULL av unge lotter frå både hæren, luftforsvaret og marinen - som stod i kombinert toalett-, pølse- og bruskø både innanfor og utanfor Shell. Kva er då meir normalt enn å legge seg på rygg attmed ein sliten krigar frå 1962, og slå laus der du innbiller deg at startaren må sitte? Bilen starta, eg kom meg derifrå i ein fart. Etter å ha levert inn igjen skiftenøkkelen. Skulle tatt den..
FodnesHugsa heldigvis dei to kollektboksane som står i tunellen før Fodnes, så ingen bidrag til statskassa der. Oppdaga etter passering av boks 2 at eg hadde knapp tid igjen til ferja, så eg sto på litt. Skrensa inn på ferjelemmen i 50 km/t, i det eg kom på at bilen var lav. Så eg laga nok eit hakk i ferjelemmen der, ja. Men stoppe bilen? Ikkje pokker. Snakka med billettøren, som forstod problemet - og ho lot meg stå bakerst på ferja med motoren i gang, med lovnad om at om det skulle byrje å brenne på ferja - eller om den brått skulle gå ned - så skulle eg sløkke bilen og døy i lag med dei andre.
Resten av turenEtter ankomst Sogn, møtte eg vestlandssommaren for full musikk. Regn, vind, kaldt. Så eg slo på vindusviskarane. Vrei ein gang til. Og ein gang til. Litt som når fjernkontrollen er tom for batteri, og du trykker hardare og hardare på knappane for å tvinge den siste straumen ut av dei stakkars batteria.. Men neida. Ingen vindusviskarar. Så eg stoppa og foretok sikringsbokssjekk. Fomle fomle fikle fikle - vindusviskarane fungerte. Dette var eg litt kjent med frå før, og det var Dansken óg. Så ny sikringsboks låg i hanskerommet - for her er det dårlig kontakt. Gulle godt - turen gjekk vidare. Kom inn til Fjærland, brukte brytaren for vindusviskarane aktivt, for å simulere intervall, brått slutta ein av viskarane å bevege seg. Streik! Type full streik. Men det var heldigvis på passasjersida, så eg tenkte "jaja", og køyrde vidare. Såg for meg at set-skruen på armen var slapp, men sidan eg ikkje hadde verktøy (!), så fekk eg berre halde fram til Skei, og låne der. Og det gjekk fint, det. Lånte ein skiftenøkkel (dette forhatte verktøyet som eg har lært meg å like..) og festa armen igjen. Dermed var begge i arbeid igjen, og turen kunne halde fram. Kom inn i Våtedalen, med sterk vind frå alle kantar - og trur de ikkje at den andre vindusviskaren brått fant det opportunt å hoppe av? Denne gangen var det ikkje viskar-armen som stakk - det var viskarbladet. Med tanke på at eg heldt fartsgrensa, kunne eg berre kikke på vindusviskaren som låg klint fast i ruta av vindtrykket i ca 2 sekundar - før den hoppa til sides og forsvant. FAENIHELVETE! Vrengte inn på første avkøyring, nappa vindusviskaren av passasjersida, klemte den fast på førarsida - og lot armen på passasjersida stå ut som ei lanse. Næra ei håp om å tre den inn i rumpa på ein fugl eller hjort eller noko - for no var eg frustrert. Eller geit. Så oppdaga eg vatnet.. inne i bilen.. For varmeboksane er nemlig ikkje tilkobla, og eg fant ut at hola bak heller ikkje er blenda! Så praktisk.. Det blir jo god lufting av sånt, om ikkje anna.
Kom heim, parkerte bilen i ein haug med grus, krangla med svigerfar min - fordi han ikkje kunne FORSTÅ at nokon frivillig kunne finne på å kjøpe slike gamle, rustne, jævla bobler, og gjekk å la meg. I dag tidleg ringte det på - og ein herremann frå kommunen lurte på om eg kunne flytte den bobla som stod i vegen for asfalteringsjobben. Med friskt mot gjekk eg ut, satte nøkkelen i tenninga, vrei om - og så skubba vi bilen over til ein plass der den ikkje står i vegen.
Det alt dette kokar ned til; å kjøpe veteranbil er eit sjansespel. Og livet treng krydder. Og sjølv om eg er litt oppgitt nett no - og veit at svoger'n min kjem til å bli MEIR oppgitt når han skal ta over bilen, så vil det likevel vere gløymt i det sola skin, bilen går, vinden ruskar i håret (mitt, sidan han ikkje har så mykje av slikt) og ungane gliser frå øyre til øyre.
Ut over dette - neste gang eg skal hente ein bil, tar eg med meg ein skiftenøkkel. Eller to. Ein liten, ein stor.
Peace out. Og litt pissed out.. Men det går seg til.